Het verhaal van een verlegen meisje

Paul Rötschke begeleidt kwetsbare jongeren naar zelfredzaamheid. Zijn drive is hen weer te laten leven vanuit hun eigen kern en kracht. Hij is mede-initiatiefnemer van verschillende Roger That Inspiratielabs.

In deze case vertellen we hoe Paul een ‘verlegen’ meisje (wiens naam wij graag anoniem laten) ontmoet bij een inspiratielab. Een meisje dat zich volledig afsloot van de buitenwereld. Een meisje dat zich verstopte in haar hoodie en alleen gefocust was op haar mobiel of laptop. Een muur om zich heen bouwend om te overleven.

Geduld

Paul voelde meteen een drang om haar te helpen. Hij begon langzaam contact met haar te maken. Daar ging wel heel veel tijd overheen. Hij bood haar kleine dingen aan, zoals eten en drinken, gratis en zonder verplichtingen. Ze pakte dit zelf nooit.  

Telkens wanneer hij haar vroeg of ze een kopje thee wilde of een koekje, schudde ze stilletjes ja. Ze at en dronk altijd alles op. Paul begon subtiel de pot met thee verder weg te zetten, waardoor ze meer stappen moest zetten en uiteindelijk meer interactie nodig had.

Langzaamaan begon Paul haar steeds meer uit te dagen. Zo vroeg hij haar of ze haar kopje zelf naar de keuken wilde brengen. Dan moest ze wat meer stappen zetten. Op die manier probeerde Paul contact met haar te maken. Steeds vaker begon hij haar stem te horen, en zelfs haar lach.

Paul merkte op dat ze thuis nooit at. Haar ouders waren gescheiden en haar moeder was altijd aan het werk. Hoewel ze eerst rond etenstijd altijd naar huis ging en niet aan durfde te sluiten bij het eten. Kwam daar na verloop van tijd verandering in. Ze begon meer te praten, nog steeds wel met korte antwoorden. 

Ze begon steeds meer naar buiten te gaan, zoals mee boodschappen doen. Paul daagde haar uit om steeds haar grenzen te verleggen en haar wereld langzaam uit te breiden. Het werd duidelijk dat ze hooggevoelig en hoogbegaafd was, maar dat werd niet herkend en erkend. 

Het duurde maanden, zelfs een jaar, voordat ze zich echt kon openstellen. Paul nam de tijd, luisterde en forceerde niets. Hij creëerde een veilige omgeving waarin ze kon gedijen, zoals de ‘Inspiratiebende’, een klein groepje dat wekelijks activiteiten doet, zoals pizza bakken en filmavonden, waar ze zichzelf kon zijn.

Stress

Enkele momenten in het jaar had ze heel veel stress. Dat was vooral rond feestdagen en verjaardagen. Maar ook het bezoek aan de orthodontist. In het begin kon Paul zijn vinger er niet op leggen. 

Totdat Paul de hulpverleners bij elkaar had gevraagd en haar vroeg waar ze tegenaan liep en wat ze nodig had. Het kostte veel tranen en trillende momenten en een ‘leger’ aan hulpverleners. Maar het was duidelijk: haar vader gaf haar die stress.

En die stress verdween toen Paul aanbood om haar naar de orthodontist te brengen. 

Deze case toont aan dat geduld, aandacht en het creëren van een veilige omgeving cruciaal zijn bij het ondersteunen van jongeren. Het gaat niet alleen om het bieden van hulp, maar ook om het luisteren naar hun behoeften en het respecteren van hun grenzen. En soms, is het gewoon een kwestie van er zijn, zonder iets te zeggen.